13 listopada 1991 r. po wieloletnich staraniach ratowników tatrzańskich, zostało sądownie potwierdzone usamodzielnienie Grupy Tatrzańskiej Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (GT GOPR) i jej powrót do nazwy, idei, dokumentów i znaku stworzonego przez Mariusza Zaruskiego, Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (TOPR).
Za datę powstania TOPR uważa się 29.10.1909 r., dzień zatwierdzenia statutu TOPR. Do 1952 r. działało w organizacyjnym związku z PTT (w czasie okupacji pod nazwą Tatra-Bergwacht) i do 1952 r. pod własną nazwą. W 1952 r. powstało GOPR zrzeszające regionalne grupy z wszystkich rejonów górskich kraju. W tym czasie, do 1956 r. TOPR działało w pod własną nazwą, a po reorganizacji GOPR stało się Grupą Tatrzańską GOPR. „Wchłonięcie” TOPR do GOPR odbyło się w latach powszechnego centralizowania większości organizacji społecznych i państwowych przebiegające z co najmniej brakiem entuzjazmu lub biernym oporem reorganizowanych. Takie też były wspomnienia znacznej grupy naszych starszych kolegów. Przez kolejne lata narastały problemy wynikające z podstawowych różnic w zrozumieniu w GOPR odrębności ratownictwa w terenie alpejskim jakim są Tatry. Zasadniczo wyłączne dla działań w Tatrach, specjalistyczne potrzeby sprzętowe i szkoleniowe w ratownictwie tatrzańskim i brak zrozumienia dla tych potrzeb doprowadziły w drugiej połowie lat 80. XX w. rozpoczęcia działań powrotu do samodzielności organizacyjnej i tradycji TOPR z 1909 r. Lata transformacji ustrojowej przełomu lat 80/90 nie sprzyjały tym działaniom Rady GT GOPR wspieranej właściwie przez wszystkich członków grupy z ważnym, silnym wsparciem seniorów ratownictwa tatrzańskiego, działających jeszcze w czasach TOPR. Niezwykła siła głosu wynikająca z jedności jaką tworzyli w dążeniu do reaktywowania TOPR ratownicy tatrzańscy doprowadziła do zwycięstwa osiągniętego na sali rozpraw nowosądeckiego sądu 13 listopada 1991 r. Odzyskaliśmy nazwę, dokumenty i znak TOPR. Następne lata, rozwój nowoczesnego ratownictwa tatrzańskiego i jego wysoki poziom są dowodem, że tamte, historyczne już, nazywane wówczas „rozłamowymi” starania, były organizacyjnie, społecznie i moralnie uzasadnione.
Ratownicy tatrzańscy
